اشعار

شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهـان، مسـخّر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

به رزم، قصد فنای جهان، گرت می بود           نه آسمان، نه زمین، مردِ کارزار تو بود

اگر شـجـاعت و ایـثـار، جـاودانـی شـد           ز خـون پاکِ دلیران جان نـثـار تـو بود

به جای مـاند اگر نامی از جـوانـمردی           ز پـایـمـردی یـاران نــام دار تــو بـود

به پـیـشـواز اجل آن چنان کـمر بـسـتی           که مرگ، مضطرب از طفل شیرخوار تو بود

شُـکـوه نام بـلـند تو، جاودان باقی است           که سربـلـندی و آزادگی، شعـار تو بود

به روی دست تو پرپر شد از خدنگ ستم           گلی که از چـمن حُسن، یـادگار تو بود

اگرچه گـلشنت ای باغبان به غارت رفت           خزانِ بـاغِ تـو، آغـازِ نـوبـهـارِ تو بود

درخـت عـدل و مروّت که آبـیـاری شد           رهـیـن مـنّـت شـمـشـیـر آبـدار تـو بود

به جز دل تو که بود از وصال، خرّم و شاد           جهان و هرچه در او بود، سوگوارتو بود

به غـیـرِ داغ محبـّت به دل نـبـود تو را           اگرچـه سـیـنۀ هر لالـه داغـدار تو بود

ز کاروان تو خاکـستری به جای نـماند           هـنـوز دیدۀ یـثرب در انـتـظـار تو بود

فـردا کـه بـر فـراز نـی افـتـد گـذارمـان           حیرت فـزای طور شود، جـلوه زارمان

فـردا که کهکـشان تجلی است، نـیـزه ها           گـردش کند زمین و زمان بر مـدارمان

فردا که روز سرخ عروج من و شماست           بر روی نـیزه هاست، قـرار و مـدارمان

فـردا کـه سـرفـرازی ما را رقـم زنــنـد           خورشید و ماه می شود، اختر شمارمان

فردا که روزعرضۀ عشق وشهادت است           حـیـرت کـنـنـد، عـالـم و آدم ز کـارمان

فـردا که از تـبار تـبر، زخم ماند و داغ           غــیرت، شـقـایـقـی بـُوَد از لاله زارمان

فرداست روز وعدۀ دیدار و دیدنی است           بـر نـیــزه هـا، تـجــلّـیّ پـروردگـارمـان

منـظـومـه بـلنـد شهـادت سـرودنی است           فردا که عشـق خـیـمه زند در کـنارمان

وارونـه نیست، طـالعِ خـون مـن و شـما           قـد می کشد بـه عـرش خـدا، آبـشـارمان

در ما عـیـان، جـمال خدا جـلوه گر شود           چـشـمی کجاست تا شود آئـیـنه دارمان؟

رنگ پریده ای ست به چشم سپـهر، مهر           وقـتـی سپـیـده می دمـد از شـام تارمـان

کامل عیار سنگ محک خـورده ایـم مـا           غیـر از خدا کسی نـشـنـاسد، عـیـارمان

ما هـرچه داشتـیـم به پای تـو ریـخـتــیم           ای عـشـق، ای تـمـامـیِ دار و نـدارمان

چـشم امـید ماست به فــردای دور دست           بـر تک سـوار مانـده به جـا از تبـارمان

آفـریـنـش ز غـبـار قـدم توسـت حـسـین             آسـمـان سایـه نـشـیـن علم توست حسین

کعبه وسعی و صفا حِلّ وحرم، رکن و مقام             صُفّـه ای از حرم مـحتـرم توست حسین

هرکجا عشق و کمال و عظمت دایره بست             نـقـطـۀ دایـره نـوک قـلـم توست حسیــن

نعـمتی را که خـداونـد از آن می پـرسـد             دوستـی تو و یک از نِـعَـم توست حسین

ذکر نـام تو کنم در همه جا، چون گویند             هر کجـا نـام تـو آید حرم  توست حسین

اشک روز و شب ما، وقف تو ای کشته عشق             گریه گرهست سزاوارغم توست حسین

من نگریم به عزایت که بهـشتـم بـدهنـد             ور بهشتم بـدهند از کــرم توست حسین

گر خدا بگذرد از جرم دو عـالم به جزا             یک جزای کَمِ اصحاب کم توست حسین

بر سرافـرازی اسلام و برانـدازی کفـر             قهرمان خواهرتو هم قـسم توست حسین

آیه کهف که خواندی خبر پیروزی است             سَرِ بر نـیزه بلـنـدت عَـلَـم توست حسین

والشّمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین            وا لـلـیـل آیـتی ست، ز موی تـو یا حسیـن

سـرچـشـمۀ بقـاست به فـتـوای عـاشـقـان             یـک جرعه از زلالِ سبوی تو یا حسـین

تـو تـشنۀ جمـال خـدایـی و دوخـتـه است            آب فـرات، چــشم به سـو ی تو یا حسین

محراب شاهد است، که وقت نـماز عشق            خـون گـلوست، آبِ وضـوی تو یا حسین

کـرده اسـت لالـه زار، بــیـابـان دشـت را            بـاغ کـرامت است، گـلـوی تو یا حسـیـن

ای بهـتـرین شـقـایـقِ پـرپـر، هـنوز هــم             آزادگی است، زنـده به بـوی تو یا حسین

همچون دمِ مسـیـح، شفـا بخش عالم است            گـرد و غبار و تربتِ کـوی تـو یا حسین

از ابتدا ضریح تو شش گوشه داشته است            هر گوشه، کعبه را به تماشا گذاشته است

پرسید آن ولیّ خدا، این زمیـن کجاست            گفتند سرزمین عَقْر، یکی گفت کربلاست

آن کس که بُـد پـناه خـلایق در عـالـمین            آن ملجاء عـظیم که محـبوب کـبریاست

گـفـتـا پـنـاه می برم به خدا از بلا و غم            در این زمین که مخزن اندوه و هم بلاست

ایـنـجـا مـحـلّ ریـخـتـن خـون مـا بُــوَد            یعنی به حجّ آخر ما، این زمین مناست

اینجا شکستـه می شود ار حـرمـتم، ولی            گردد پـناه شیـعه، که این وعدۀ خداست

زینب گُشای محمل خود را در این زمین            اینجا همان بهشت خدا، وعده گاه ماست

زین خاک غم به همسر خود داده مصطفی            می بویمش که بر دل جانم خوش آشناست

زین سرمین بوی علی می رسد به جان            آری هـنوز صوت دل آرام او بـجـاست

ای کاش « سائلت» بدهد جان در این زمین            هـرچـند نـامۀ عـمـلش از گـنه سیـاست

آفـریـدنـد تـو را، تا کـه مسیـحـا بـاشی           عـزّت و عـاطـفه را مـظهر معنا باشی

آفـریـدنـد تــو را، نـام نـهـادنـد حـسیـن            تـا که جـانـسـوزترین  واژۀ دنـیا باشی

آفریدند تو را، محضِ سرافرازیِ عشق           تا که دلـدار جـگـرگـوشۀ زهـرا بـاشی

در کرم، اهـلِ کرم، پیش تو کم آوردند            دیـگران قـطرۀ ناچیـز و تو دریـا باشی

تو قـتـیـل العبـراتی عجـبـی نیست اگر            کـشتــۀ چـشم تـرِ زیـنب کـبـری بـاشی

بر سَرِ نیزه سرت رفت و تـلألؤ کردی            مثل خورشیدی و زیباست که بالا باشی

خیـزران خورده ترین قاری قـرآن خـدا            طشتِ زر دیده ترین حضرت یحیی باشی

رهنما و رهبر کامل حسین و زینب است           عشق را  آئین و سرمنزل حسین و زینب است

کاتب طغرای ایمان هست زینب با حسین            گلشن توحید را حاصل حسین و زینب است

غیراین خواهر برادر کیست پرچمدار عشق           عشق را ماضی و مستقبل حسین و زینب است

کـشـتی اسـلام را مـنجی ز گـرداب بلا            ناخدایی تا کشد ساحل حسین و زینب است

در شهادت استوار و در اسارت پایدار           پای بر جا، مجری کامل  حسین و زینب است

خون پی اثبات حق پیروز بر شمشیر شد           متّحد در این عمل، عامل حسین و زینب است

آنکه با صبر و شهادت تا ابد بر داشته            پرده از اعمال هر باطل حسین و زینب است

در منای نـیـنوا و عرصۀ عـشق و ولا            بر حقیقت آنکه شد مقبل حسین و زینب است

بر به ایـمـا و اشاره رازهای دلـخراش            از سر نی جانب محمل حسین و زینب است

وادی کـربـبـلا و مـجـلـس شــوم یـزیـد            خطبه خوان و طایر بسمل حسین و زینب است

بَردو شمع پرفُروغ دین «مجرّد» متکی است            چون به محشر شافع سائل حسین و زینب است

قد بر افرازید یک عالم شجاعت پیش روست           پرده بردارید صد آئینه  حیرت پیش روست

ای حـسـیـنی مشربان! در معـبد آزادگی           تا نماز آرید! محراب عبادت پیش روست

عقل می نالد، حریفان تیغ در خون شسته اند           عشق می غرّد، نظرگاه شهادت  پیش روست

عقل می گوید که بال خسته را پرواز نیست           عشق می بالد که اوجی بی نهایت پیش روست

دوستی را پاس می دارم که در هُرم عطش           سایه ساری در گذرگاه محبّت پیش روست

سبز می مانم، که در حال و هوای رُستـنم            تشنه می رویم، که باران طراوت پیش روست

ای تـمام مهـربانی در نگـاهـت یا حسین            با تو باید آشنا بودن که غربت پیش روست

از غــروب مـدیـنـه می آیــنــد              مُـحـرمــان حَــریـم  عــاشــورا
کــاروان بـهـشـتــیــان زمـیــن              کــاروان فــرشــتــگـــان سـمـا

یکـی از نـوکـرانـشان جـبـریل              خـاک بـوس حـریـمــشان حـّـوا

گـوشه­ای از صـدایـشان داوود              نَـفَـسـی از دعـایـشـان عیـسـی
نـوجوانـانشان چـو اسمـاعـیـل               پـیـر مـردانـشـان خـلـیـل آســا
زائـر  اشـکـهـایـشـان بـــاران               تـشنـه ی مشـک­هـایشـان دریــا
هـــمـه آیـات سـورۀ مــریــم            «کاف»و«ها»«یا» و«عین»و«صاد»اما...
یـوسـفـان عـشـیــره ی حـیـدر               مــریـمــان  قـبــیـله ی زهــرا
کـشـتـگــان حـــوادث امــروز               صـاحـبـــان شــفـاعـت فـــردا

کعبـه می بیند و طـواف مـَلَک              چشـم تـا کـار می­کـنـد  ایـنـجـا
تـا بـه حالا نـدیـده هــیـچ کـسی             ایـن هـمـه آفـتــاب را یـکـجــا
هردلی با دلی گره خورده است             هـمه مجنون صفت همـه لـیـلا
دارد ایـن کـاروان صـحـرائـی              دخـتـرانــی عـفـیـفـه و نـــوپــا
هـمه بـا  احـتـــرام بــا مـعـجـر             همه در پرده های حُجب وحیـا

پــرده را  از مـقـــابــل زیـنـب             بــاد، حــتـّی نـمـی بــــرد بــالا

دور تـا دورشـان بـنـی هـاشـم              تـحت فـرمـان حضـرت سـقّــا

پـای عُـلـیــا مـــخــدّره زیـنـب             روی زانـــوی اكــبــــرِ لــیــلا

حـقّ نگهدار این هـمه مجـنون             حـقّ نـگـهـدار ایـن هـمه لـیــلا

می رسیدنـد و یـاد می کـردنـد             ازسـر وطشت وحضرت یحیی

ای مُـحرمان مَـحرم! بـار سـفـر بـبـندیـد            احـرام حـجّ خـونـیـن بـار دگـر بـبـنـدیـد

من خـود، خـلیل عشق چاووش کربلایم            چـاووش کـربـلا را بـار سـفـر بـبــنـدید

عشق خـدای خـواند، ما را به حـجّ برتر            دامان عشق بازی، نک بر کـمر بـبنـدید

ما را رضای جانان اصل است و غیر این فرع            از آنـچه او نـخواهـد بـایـد نـظر بـبـندیـد

بـر پرده های محـمـل آیات خـون نویسید            بـر گـردن شترهـا، زنگ خـطر بـبـندید

در حجره های جنّت مائیم و لـعل حوران            از حِجْردل بگیرید، چشم از حَجَر ببندید

هرکس شهید ما شد، جـاوید، زنـده مـاند            بـا پـنجـۀ شهـادت، بر مرگ در ببـندیـد

ای دختران معصوم، دل از پدر بگـیرید            وی مادران مظلوم، چشم از پسر ببندید

تـقدیـر ما «مؤیّد» بـاشد چو در شهادت            هرگـز نـمی تـوانـیـد، دست قَـدَر بـبـندیـد

ای سکرِ آیه هات، به سَر مستـیِ صِدات            ای چشم هات، معنی و لب هات آیـه هات

در سـیـنــۀ تــو، مــعــجـزۀ جـاریِ ابــد            در قـصۀ ازل، نَـفـَسـت نـفـخـۀ حـیـات

ای نـیــزه هــا، ابـولـهبِ ســورۀ سَـرَت!            ای خـونِ مـنـتشر شـده ات آیـۀ زکـات!

ای نـامِ مُـسـتـعـارَت، قـرآنِ مـحکـمـات            ای آفـتـاب، پـیـشِ تـو و سـایۀ تو مـات

خـورشیـدِ ما، ملائـکـۀ مـا، چــراغ مـا!            قـرآنِ نـاطـقِ شبِ مـا، کـشـتـی نجـات!

بـشکـن نـمـازِ بـاطـلِ امـواجِ مُـــرده را            مـا تشنـه ایـم، تـشنـۀ تـوفـانـی از فـرات

لب باز کن، به لـهجه ی قرآن اذان بگو            تا بگذریم، راکع و ساجد از این صراط

آن روز، عشق را به چه نامی صدا زدی            در خَـلسـۀ قـُنـوتت و در ذکـرِ ربّـنات؟

ای انعکاس امر به معروف وقت ظهـر            هستـی به اقـتـدای تـو افـتـاد و کـائـنات

ای آیـه ی مـقــدّس! ای ضـامـن نـمـاز!            ای بـودنت بـه منـزلـۀ نـهی مـنـکـرات!

بی شک به اعـتبار وجودِ شریفِ توست            نـوری بـه مُمکنـات اگـر کرده الـتـفـات

فـرداست بشـنویم که در صور می دمند            یــا ایـهـا الــذیـن گــرفـتـارِ در لـُغـــات!

قـرآنِ مـا سخـن گـفـت از جانب حجـاز            خورشیـدِ ما بَـر آمد، قـد قـامَتِ الصّلات

هـر چند خشک و تشنـه به مقصد رسیده بود           صـد ابــر از نـگـاه تَـرَش سـرکـشیـده بـود

کـوهی کـه در مـدیـنـه بـه وقت جـوانـی اش           از آبـشـار صـحـبـت مــولا، چـشــیـده بـود

او کــربـــلای واقـعـی اش را در ایـن سـفــر          از تـشنـگـی مـفـرط و از رنـج، دیــده بــود

یـــاد وداع آخـــری اش بــــا صــحـــابـــه و           لبـخـنـد کـودکـش ، نـفـسش را  بریده بــود

آن شب حـصیـر شـیـر زنِ  شهر کــوفــه را           از بین خـانـه هـای گـران بـر گـزیـده بـود

در هـر دهان ، بـبـیـن خبـر گـرم و تازه اش           نـان در تـنور کوفه ، به تـوفان رسیده بود

در را  زدنــد و آتــش از آن ســو نـهیـب زد           مـارِ خیـانـت آه ، در آنـجـا خــزیــده بــود

یک سـو تـمام کـوفه ویک سو غـریب و فرد           مسلـم، بـرابـر همگـان، صف کشیـده بـود

مثـل عـلـی است ، هیبت او، هـرکـه از سپـاه           سمتـش هـجـوم بـرده دلش را دریـده بـود

بی بـاک وبی قرار و رجـز خوان، مـیـانه ی           تیـغ وعـمود وسنگ، بر اسبش وزیده بود

گـویـا خــدا  از ایـن هـمـه ، تـنـهـا بــرای او           در کـوفه ، کربـلای نـخست ، آفـریده بود

کم کم عطش بـه سینه ی او تـنگ می گرفت           بی این حساب، نقـشـه ی نیرنگ میگرفت

کـارش میـان معــرکه بـالا گـرفتـه بود            شـمشیـر را به شیـوه مـولا گـرفتـه بـود

تنـهـا مـیـان مـردم بیعت فـروش شـهر            انبـوه کیـنه ، دور و برش را گرفته بـود

دلـواپـس غـریبـی امـروز خـود نـبـود              تـنـها دلـش بـخـاطـر فـردا گـرفـته بـود

دیدی که از ارادت دیـرینه ی حـسیـن              یک کـوفه زخم در بدنش جا گرفته بود

بـا سنگ، پای بیعت او مُهـر میـزدنـد             بـاور نکرد، از همه امـضا گـرفـته بـود

این شهر خواب بود و ندانست قدر او             هـرشب بـرای مـردمش احـیا گرفته بود

جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی            آن شعـله ها بـرای هـمیـن  پـاگرفته بود

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل

شهید عشق که سـر در منـای دوست نهـاد              بـه پـیـش پـای خـلـیـل خـدا چو اسمـاعـیـل

بـر آسـتـان درش آفـتـاب سـایـه نــشــیــن               بـه بـام بـقــعـه ی  او مـاهِ آسـمـان قــنـدیـل

زهـی مـقـام کـه فـرش حـریـم حُـرمت او               شکنج طـره ی حور است و بالِ  میکـائـیـل

ســلام بــر تـو کـه دارد زیـارت حَـرَمـت               ثـواب گـفـتـن تـسبـیـح و خـوانــدن تحـلــیـل

هوای گـلـشـن مِـهرت ، نسیم پاک بـهشت              شــرار آتـش قـهرت ، حـجــاره ی سـجّــیـل

تو بر حقّی و مرام تـو حقّ ، امام تو حـقّ               بـه آیـه آیه ی قـرآن و مـصـحـف و انـجـیـل

محیط کوفه ترا کوچک است و روح، بزرگ             از آن ببـام شدی کـشـتــه ، ای سـلیل خـلیـل

به پای دوست فـکنـدی، سراز بلنـدی بـام               که نـقـد جـان بَـرِ  جـانـان ، بـود متاع قـلیـل

شـروع نـهضت خونـیـن کربلا ز تـو شـد               به نطـق زینب کبـری بـه شـام شــد تـکمیـل

ندیدم هرچه گشتم، کوچه کوچه ردّ پایت را          چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را

قتیل قـبله، دردت را بـلا گردانِ دیـرینم          چه میشد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

ندیدم، با تمام چشم گشتم، چشم هایم کور          تمام عـمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را

تورا روشن نخواهم دید، می دانم، ولی یک شب          بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را

دعا کن پرده گوشم، بلرزد یک صدا، ناگاه          خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را

دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب          دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را

رقیّه، خیمۀ آتـش، سکینه، قاسم مجروح          بگریَم وارثِ عصمت! کدامین ماجرایت را

خدا درسوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد          کی ام من؟ تا بگریم، ای خدا را خون، عزایت را

زبانم را به مدحت باز کردی، لطف کردی، آه          ندیدم، کاش می شد! تا بـبینم کربلایت را

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین           این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازیست که که صد شعله فرو مرد و هنوز           روشن از داغ تو ظلمتکـدۀ ماست حسین!

تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضـمـیر            حیرتم گشت، بگو این چه معمّاست حسین؟!

گرچه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک            رقم مهر تو، بر صـفحۀ دلهاست حسین!

دامن، از شـوق تمـنّای تو، گـلزار صفا            سینه، از آتش سودای تو سیناست حسین!

راهیان قـدم قُـدس تـو، با شهـپر عـشـق           همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین!

گر نه خـون تـو ثمـر داد بـه مـیدان بلا            این همه شور شهادت به چه معناست حسین!

تا به محراب محـبّت تو امامی، پیداست            خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین!

غـرق در موج مکافات کن اقلـیم ضلال            قطره درقطرۀ خونت همه دریاست حسین

ای گردش چشمان تو سرچـشمۀ هـستی            ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟

خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است            از میـکــدۀ چـشـم تـو آمـوختـه مـسـتـی

تا جرعه ای از عشق تو ریزند به جامش            هـر لالـه کند دعـوی پـیـمـانه بـه دستی

از چار طرف محو تـماشـای تو هستـند            هـفـتــاد و دو آئـیـنـۀ تــوحـیـد پـرسـتـی

وا کرد درِ مـسـجـد الاقـصای یـقـیـن را            تکبیـرة الأحـرام نـمازی که تـو بـسـتـی

تا واشـدن پـنـجـره هـرگـز نـزدی پـلک            تا خـون شدن حنـجره، از پـا نـنـشـستی

ای کاش که گـل های عـطشناک بـبـینـند            در دیدۀ خـود خارغـمی را که شکـستی

یک گوشۀ چشم تو مرا از دو جهان بس            ای گـردش چشمان تو سرچشمۀ هـستی

ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود          از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان          با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود

ریحانۀ خیر البشر، کرده سوی جانان سفر           یا آن که موسایی دگر در طور سینا می رود

قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل           با دیـده دریـایی اش، دنـبـال سـقّا می رود

اصغر ز دامان رباب، پر میزند بر دوش باب          با شـوق پـیکـان بـلا، هـمراه بابا می رود

ریحانۀ باغ حسن، پـوشیده بر قامت کـفن           تا شوید ازخون پیرهن، باشور وغوغا می رود

آید ز صحرا زمزمه، خون ریزد از چشم همه          سقّای آل فاطمه، عطشان به دریا می رود

ای آسمان اختر فشان، بنگر برای بذل جان          مـاه بنی هـاشم روان، با ماه لـیلا می رود

زینب شده محمل نشین، با ناله های آتشین          منزل به منزل کو به کو،صحرا به صحرا می رود

مرغ دل میثم روان، گردیده با این کاروان           داده زکف تاب و توان، همراه مولا می رود

نهضتی را که حسین ا بن علی برپا کرد            بـود درسی که به ابـنـای بشر انـشا کـرد

نـقـشه های اُمـوی را که خـلاف حـق بود            با گذشت از سر هستی همه را خنثی کرد

دادن جـان زکف و تـن نسـپـردن به ستم            طرفه نقشی است که در کرببلا اجرا کرد

تـیــغِ اصـلاحـگـر امّـت جــدّش گـردیــد            با شهـادت، به ستـم حـمـلۀ بی پـروا کرد

گفت تسلیم ستم کار شدن، خود ستم است           نه همین گفت، که با خون گلو امضا کرد

نقد جان، گوهر جانان، چه نکو داد و گرفت            سـود آن برد به بـازار که این سـودا کرد

پـایــمـردی و فـدا کـاری و جـانـبـازی او            خصم را با همه نیرنگ و فسون رسوا کرد

از سرِ هستیِ خود، زاکبر و اصغر بگذشت            راسـتـی در ره یـاری خـدا غــوغـا کـرد

آدمیـزاد و چـنیـن بـر سـرِ پـیـمـان بـودن            که چنان عهد ببست و که چنین ایفا کرد؟

دانی آن درس نهایی که به ما داد چه بود؟            دیده بست و لب تسلیم و رضا را وا کرد

پیر ما گفت: به شمشیر شود خون پیروز            سِـرِّ این مسئله را خـون حسین افشا کرد

اثر خون حسین است « مطهّر» کاین سان            خلق را در ره حـقّ محکم و پا برجا کرد

باده عشق تو همجنس شراب عطش است            جان کـوثر نَـسَـبَت تـشنۀ آب عـطش است

حاش لِلّه که دهـد دست ارادت بـه یـزیـــد            آن امامی که دلش مست ثواب عطش است

زائـر تـربـت  خـونـیـن حـسیـن بـن علـی            عطر شوری که ره آورد گلاب عطش است

روز آشـوب شهـامت همه دیدند که عشق            متجلّی است در آن دل که خراب عطش است

رسم آن نیست که بر تشنه لبـان آب دهـند؟            مرگتان باد، مگر تـیغ جواب عطش است!

نـهـراسـد ز دمِ تـیــغِ جـگــر ســوزِ عــدو            آن که پیراهنش از جنسِ حبابِ عطش است

آه و دردا که کنون روی زمین افتاده است            دست عبّاس که شمشیـر شهاب عطش است

یا رب این پیکـر غـلتـیده به خوناب جگـر            کیست؟خورشید که درزیر سحاب عطش است

یا حسین آن مه ظلمت شکن کرب و بلاست            که سرش قاری آیات کـتاب عـطـش است

کس چه بیند بجـز از چشم خدا بین حسین            رخ دلدار که در زیر حجاب عـطش است

درد غربت، تن خسته، ره بسته، دل چاک            شرح تصویر بخون خفـتۀ قاب عطش است

آن که هفتـاد و دو گل درقدم جانان ریخت            سیـّد و قـافـله سـالار، جناب عـطـش است